Ул изге күңелле, ярдәмчел, игелекле кеше иде. Аны сагынып искә алмаган бер генә көнебез дә юк.
Сине күккә бездән алып китте
Фаҗигале юллар, эх юллар...
Шул юлларны күргән саен хәзер,
Безнең күңел үксеп мең елар.
Аны белгәннәр безнең белән бергә искә алсыннар иде.
Әнисе, апасы, җизнәсе һәм туганнары (Иске Шәрәй авылы).