“Син - җылы кояшыбыз”

- ди Кырмыскалы авылында яшәүче Мәүҗидә Әхмәт кызы Саттарованың балалары. Шул көннәрдә хезмәт ветераны 80 яшьлек юбилеен билгели.

Ул 1939 елның 28 маенда Зөләйха һәм Әхмәт Сираҗет­диновларның гаиләсендә өченче сабый булып дөньяга килә. Әтисе фронтка киткәндә, кызга нибары 2 яшь кенә була.

- Без авыр вакытта яшәдек. Ач һәм ялангач чаклар күп булды, - ди Мәүҗидә Әхмәт кызы. – Бәхеткә, әтиебеә сугыштан исән-имин әйләнеп кайтты һәм 90 яшенә кадәр яшәде.

Урындагы мәктәпне тәмам­лау белән Мәүҗидә лаборантка һөнәрен үзләш­тереп, Камышлы авылындагы сөтчелек фермасында эшли башлый. Соңыннан Салават исемендәге колхозга хисапчы булып күчә. Сөт ташучы булып эшләгән егет - Әсхәт Саттаров белән Мәүҗидә нәкъ биредә таныша да инде. Намуслы эшләгән, изге күңелле һәм тырыш егетне еш кына район гә­зитенә дә мактап язалар.

Яшьләр өйләнешеп, бер ел үткәннән соң дөньяларына ямь өстәп уллары Рөстәм, ике елдан соң Рәфис, соңыннан кызлары Рима туа. Саттаровлар зур һәм күркәм йорт салып керәләр һәм анда кырык ел бәхетле гомер итәләр.

Кырмыскалы училищесында бухгалтерлыкка укып чыгып, Мәүҗидә Әхмәт кызы хаклы ялга чыкканчы һөнәре буенча район кулланучылар җәмгыятендә эшли. Намуслы хезмәте өчен берничә тапкыр Мактау грамоталары һәм Рәхмәт хатларына лаек була. Гомум эш стажы 35 елдан артып китә.

Яшәгән еллары өчен Мәү­җи­дә Әхмәт кызы язмышына рәх­мәтле. Чөнки Әсхәт Нәзир улы белән өч бала тәрбияләп үстерделәр.

Тыныч холыклы, түземле, изге күңел­ле, ачык йөзле, уңган һәм ярдәмчел булганы өчен аны балалары да, оныклары да ихлас күңелдән яраталар, авылдашлары хөрмәт итәләр.

- Нинди генә хәл килеп туса да, без һәрвакыт әни белән уртаклашабыз. Шуңа да ул безнең шатлык-борчылуларны белеп тора. Тормышта ниндидер уңышка ирешкәнмен икән, мо­ның өчен мин әниемә чиксез бурычлымын. Вакытында яр­дәм итмәсә, мин югары белем һәм бу вазыйфада эшли алмаган булыр идем. Институтта укыган чакта ул балаларымны карашты, һәрвакыт ярдәм кулы сузды.

Рөстәм абый – Белоруссия, Рәфис абый Балтыйк буенда хез­мәт итте. Икесен дә барып күрде - ант бир­гән­дә аларның янында булды, - ди кызы Рима.

Улы Рәфистән гел җылы эчтәлекле хатлар килә: “Барсы да яхшы. Хезмәт бара” – дип яза ул. Шуңа да аның Әф­ганстан чигендә хезмәт итүен өйдәге­ләр белми дә.

- Рәфиснең сугышта булуын Фәнгил абый кайткач кына белдек. Баксаң, аларның икесе дә Әфганстанда хезмәт иткән­нәр, ләкин Фәнгил абый иртәрәк кайткан, ә Рәфис абый берничә айдан соң гына. Ул кайтып кү­зебезгә күренгәнче без “ут йотып” яшәдек, аның өчен бик борчылдык.

Ул бер ел Балтыйк буенда хез­мәт иткән, соңыннан аларны Әф­ганстан чи­генә җибәргәннәр. Хатлар Чарджоу шәһә­реннән килә иде, шуңа да безнең күңел тыныч булды, - дип сүзен дәвам итә Рима Әсхәт кызы.

Рәфис Әсхәт улы кайткач, аларның шатлыгының чиге булмый. Сугышта күргәннәр турында ул сөйләргә яратмый. Ләкин анда хезмәт итүчеләрнең барсы да тау-таш арасында, үзен­чә­лекле климат шартларында сугыш­ның дәһшәтен, бөтен авыр­лыгын һәм газабын, кайгы-хәсрәтләрен үз җилкәләрендә татыган баһадирлар.

Өлкән улы Рөстәм әтисенең юлыннан китеп, Салават исемендәге колхозда шофер булып эшли. Килене Наташа белән Руслан исемле ул һәм Светлана исемле кыз үстерәләр. Яңарак улы өйләнгән. Кызганычка каршы, Рөстәм Әсхәт улы гына аларның бәхетен күрә алмый – фани дөньядан иртәрәк китеп барган.

Бүген бәхетле нәнәй Руслан, Светлана, Тимур, Алсу, Илшат һәм Линара исемле онык-оны­каларына куанып бетә алмый. Алар турында Мәүҗидә Әхмәт кызы хәстәрлек күрә, оек-бияләйләр бәйли. Тәмле ризыклар, бәлеш һәм беленнәр пешереп, сыйларга ярата. Үзе белгәннәрен киленнәренә, кызларына һәм оныкаларына да өйрәтә.

- Әлеге вакытта Рима кызымның гаиләсе белән яшим. Оныкам Линара агымдагы елда диплом яклаячак, оныгым Илшат Уфада эшләп йөри. Әсхәт абыең үлгәнгә 25 ел вакыт үтеп тә китте. Ә мин, шөкер, 80 яшемне тутырдым. Тазалыкка килгән­дә, Аллага шөкер, шушы яшьтә үз-үзеңне йөретү, балалар һәм онык­ларның уңышына куанып яшәүдән дә олырак бәхет юктыр ул, - ди Мәүҗидә апа.

Милена Шәймәрдәнова.

Автор фотосы.