Иренмәгәннәр иркен яши

Нурия апа күпләргә уң­ган бакчачы буларак та ях­шы таныш. Күршелә­рен­нән: “Кеше­нең кыяры ике яфракта утырганда алар кыяр ашый башлый, без­нең помидорлар чәчәк атканда аларныкы кып-кызыл булып пешә“, дигән сүзләрне еш ишетергә туры килә. Чынлап та, быелгы яңгыр­лы елда да бакчаларында бер бөртек чүпкә дә үсәргә ирек бир­мәүче, кырмыскадай тырыш Исхаковлар миндә соклану хисе уята. Балалары – кызлары Гөл­нара һәм Лариса, уллары Рөстәм дә үзләре кебек уңган һәм тырыш. Барсы да гаилә корып, шул авылда яшиләр, балалар үстерәләр.

- Өйдәге эшләрне тә­мам­лау белән бакчама чыгып, дөньямны онытып рәхәтләнеп эшлим. Һәр яшелчә һәм җи­мешне тәр­бияләгәндә генә мул уңыш алырга була. Шуңа да, ел әйләнәсе үзебез үстергән яшелчәләр өстәлебездән өзел­гәне юк, – ди Нурия апа.

Әнә сабакларында кып-кызыл булып пешеп утырган помидорлар да, төрле төстәге борычлар, кыяр, кәбестә, суган, чөгендер, кишер, баклажан һәм башка төр яшелчәләр дә үзләренә генә түгел, балаларына да җитәклек булып өлгергән.

Авыл тормышына хас булганча, Исхаковлар мал-туар һәм кош-корт асрамыйча көн күрүне дә күз алды­на китер­миләр. Сыерлы булу – сыйлы булу, дигән әйтем халыкта юкка гына әйтелмәгән. Ләкин ул сый табынга килеп җит­кәнче аларга күпме тырышлык салырга туры килүен алар үзләре генә беләдер.

- Тормыш иптәшем һәм балаларым булганда мине бернинди авырлыклар да, мәшә­катьләр дә куркытмый, - ди ул.

Менә шундый ачык йөзле, тырыш һәм уңган кешеләр яши авылыбызда.

Венера Гафарова.

Автор фотосы.